Inilock kaagad ni kuya ang pinto pagkapasok na pagkapasok namin sa kuwarto. Nagulat naman ako noong bigla niya akong kinarga sa kanyang mga bisig at iniikot-ikot. “K-kuyaaaaa! Ano baaa! Ibaba mo ako!!!” ang sigaw ko habang tuwang-tuwa naman siyang painaglalaruan akong parang isang bata. Marahil ay iyon ang paraan niya upang ma-distract ako sa aking itinatanong.
Matagal-tagal din niya akong pinaikot-ikot at naramdaman ko ang pagkahilo.
Maya-maya, ibinagsak niya ang katawan ko sa ibabaw ng kama. “Arrggghh! Sigaw ko.
Pinilit kong tumayo upang makaganti ngunit noong nakatayo na ako at susugurin ko na sana siya, umikot naman ang paligid ko. Bagsak uli ako sa kama.
Agad siyang sumampa sa tabi ko. Niyakap niya ako, hinalik-halikan ang aking pisngi. “Mawawala din iyan.” Sabay lapat ng mga labi niya sa parte ng dibdib ko kung saan naghilom na ang sugat gawa ng pagkagat niya. Hinawi niya ang aking t-shirt at dinilaan ang parteng iyon ng aking dibdib at pagkatapos ay, “Kagatin ko uli tol... naghilom na pala an gsugat eh...”
“Ayoko kuya ansakit kaya... Sino ba iyong mag-asawa na niyon?” Ang paggiit ko uli sa tanong.
Bigla din siyang tumayo. “O sige, magsasayaw na lang ako.” At tinumbok niya ang stereo at pinatugtog ang isang mellow na music.
Nagsasayaw siya, kagaya noong palagi kong nakikitang ginagawa niya kapag sinisilipan ko siya. Tinanggal niya ang kanyang t-shirt at pagkatapos habang kumikembot, hinahaplos-haplos ang dibdib pababa sa umbok ng kanyang pagkalalaki habang ang isang daliri ay sinisipsip-sipsip, ang mga mata at nanaunuksong nakatingin sa akin.
Tawa ako nang tawa sa kanyang ginawa.
Maya-maya, tinanggal na niya ang kanyang t-shirt at inihagis ito sa sahig. Ibinaba din niya ang zipper ng kanyang pantalon, at hinayaang malantad ang kanyang puting brief na may malaking bukol. “Nakakalibog talaga si kuya!” sigaw ng utak ko habang pinagmasdan ang hunk niyang katawan, dagdag pa sa pagti-tease niyang hayun, naka-usli ng bahagya ang kanyang bukol sa ilalim ng brief.
Tawa pa rin ako ng tawa. Sobrang aliw ako sa ginawa niyang iyon na tuluyan ko nang nalimutan ang tanong ko.
Maya-maya, tuluyan na ring hinubad ni kuya ang kanyang pantalon. At noong brief na lang ang natirang saplot sa kanyang katawan, hinila niya ako at isinabay sa kanyang pagsasayaw. Sumang-ayon ako. Niyakap niya ako, at ang kanyang ulo ay idinikit sa aking ulo, ang kanyang at bibig ilong ay sadyang ikiniskis sa aking noo, ilong, mukha... Sobrang sweet ni kuya sa pagkakataong iyon. Sabagay, ganyan naman talaga siya, lalo na kung may mga bagay na ayaw niyang magalit ako, o may pabor siyang hihilingin sa akin.
Halos maglapat na ang aming mga labi noong muling sumingit sa isip ko ang pangakong ilayo na ang sarili ko sa kanya. At muli ko na namang nalala ang babae...
Kumalas ako sa pagkakayakap niya sa akin t anupo sa gilid ng kama. “Sino iyon kuya?” tukoy ko sa babae.
“Wala nga iyon, ang kulit naman eh. Kiss na lang si kuya, dali...” ang tangka niya muling pagdivert sa topic.
Ngunit seryoso ako sa aking tanong. “Ayoko! Sino nga iyon kuya... Sabihin mo.”
Napahinto kami sa pagsayaw at naging seryoso din ang kanyang mukha. “Gusto mo talagang malaman kung sino iyon?”
“Oo nga eh... sino iyon?”
“Nakita mo ba ang expression ng mukha niya?”
“Opo...”
“Ano excited ba o galit?”
“Hindi ko alam! Parang galit eh... parang excited din.”
“Tama ka... galit iyon at excited din. Pero hindi ikaw ang pakay noon kundi ako!”
“Hah!” ang gulat kong sagot. “Bakit sa akin siya nakatingin?”
“Hindi sa iyo nakatingin iyon, tado. Sa akin! At kaya nagmamadaling makapasok na tayo sa kuwarto ay dahil ako ang hinahanap ng mga iyon.”
“G-ganoon ba?” Ang nasambit ko bagamat nalilito pa talaga ako. “B-bakit ka naman nila hahanapin?”
“Girlfriend ko ang anak nila at patay na patay sa akin. Natandaan may ilang buwan ang nakaraan na naka-ilang beses din akong nagpalit ng sim? Dahil kinukulit ako noong babaeng iyon. At tinakot ako na kapag hindi ko siya pansinin, isusumbong daw niya ako sa mga magulang niya dahil... buntis daw siya, at ipakulong niya ako! At kaya ayokong sabihin ito sa iyo dahil ayaw kong magwala ka na naman.”
Natulala ngunit ewan, may pag-aalangan talaga sa aking isip kung paniwalaan ko ba ang kanyang sinabi o hindi. Sinimangutan ko na lang siya.
“O... bakit ganyan ang mukha mo? Hindi ka ba naniniwala?”
“P-parang ako naman talaga ang tinitingnan noong babae eh!” ang pag protesta ko pa.
“Sino ba ang habulin sa ating dalawa? Ikaw ba o ako?” ang pilosopo naman niyang tanong.
Na lalo ko namang ikinaiinis. Syempre, siya. Matangkad, guwapo, charming, yummy, magaling maglaro ng basketball, hunk, maraming humahanga, crush ng sambayanan, kilabot ng mga estudyante at guro, epal, palakaibigan, jolly, masarap kasama, masarap kausap, kaka-in love ang ngiti, at sa tingin pa lang niya sa iyo ay parang masisiraan ka na ng bait... “Yabang mo naman!” ang pagmamaktol ko.
“Bakit? Totoo naman ah!”
“Totoo nga. Pero bakit ikaw, habol ka ng habol sa akin!” ang padabog kong sagot sabay tumbok sa pintuan ng kwarto niya at palagapak kong isinara na sa lakas ay halos matanggal ito.
Pakiwariko ay biglang natameme si kuya at nabusalan ang bibig, hindi na nakapagsalita.
Tuloy-tuloy lang ako hanggang sa nakalabas ako ng kuwarto ni kuya.
Sinubukan kong silipin ang sala kung nandoon pa ba ang mag-asawa. Ngunit nakaalis na sila. Dumeretso ako sa aking kuwarto, ini-lock ang pinto ito at doon nagmukmok.
Sumunod si kuya sa akin. Kinatok niya nang kinatok ang aking kuwarto ngunit hindi ko na siya binuksan. Bumalik siya sa kanyang kuwarto at pinukpok ang nakapagitang dingding sa kuwarto namin, sa may maliit na silipang butas na ginawa ko, isinigaw ang pangalan ko, nag-sorry, at nagmamakaawang papasukin ko siya sa kuwarto ko.
Ngunit hindi ko siya pinansin. Tinext ako, tinawagan. Wala, dedma lang ako. Hanggang sa napagod na rin siya, natulog.
Kinabukasan, tinanong ko kaagad ang mama ko kung sino ang mag-asawang bumisita sa amin sa nakaraang araw.
“W-wala iyon. Kaibigan ko iyong babae, nakapag-asawa na ng isang mayamang Amerikanong negosyante at hindi ko akalaing ganoon na siya kayaman ngayon! Nagbakasyon lang sila dito...”
“Ah... g-ganoon po ba? B-bakit po niya ako tinuturo kahapon? At para pong kilala niya ako?”
“Ah...” ang lumabas na kataga sa bibig ni mama, mistulang nag-iisip kung ano ang isusunod na sagot. “E... ano... N-nagulat lang iyon noong makitang malalaki na kayo ng kuya mo! Maliliit pa kasi kayo noong makita niya, hindi makapaniwalang ganyan na kayo kalaki at kaga-guwapo! Oo, nagulat lang iyon noong makita kayong dalawa na malalaki na kayo...”
“G-ganoon ba ma?” ang sagot ko na lang. “Para kasing kilala niya ako e...” dugtong ko pa.
“Oo naman. Kilala niya kayo dahil kaibigan ko iyon at nakita niya na kayo noong bata pa kayo ng kuya mo.”
Napanatag naman ang aking isip sa paliwanag ni mama bagamat may kaunting agam-agam pa rin ako.
Sa sumunod na mga araw ay pinilit ko na talaga ang sariling panindigan ang pagdistansya kay kuya. Palagi din kasing sumingit sa isip ko si Zach. Naawa ako sa kalagayan niya sa ospital, naaawa din ako kay kuya. At ang pagkakaalam ko pa sa kalagayan ni Zach ay walang improvement ito dahil sa may sinasabing mga complications na hindi ko na rin inalam kung ano.
Kaya hindi na ako sumasabay pa kay kuya sa kahit saang lakad. Kahit sa school, hindi na rin ako sumasabay. Kapag kainan, nagpapahuli ako. Hindi na rin ako pumapasok sa kwarto niya at hindi ko na rin siya binubuksan kapag kumakatok sa kwarto ko.
Ewan kung ano ang naramdaman niya sa bigla kong pagbabago. Masakit din iyon para sa akin ngunit kailangan kong gawin upang mabigyang laya sila ni Zach. Sila naman talaga ang bagay at nararapat. Hindi sila magkapatid, bagay na bagay sila sa isa’t-isa dahil pareho silang mapuputi, matatangkad, hunk, mahal na mahal siya ni Zach, mayaman pa...
Syempre, takang-taka si kuya sa inasal ko. Natuliro din siguro. Ilang beses nang sadyang uuwi akong mag-isa galing sa eskuwelahan na pinapasuklan namin at iiwanan ko na lang siya basta. Kapag nahuli naman ako, kahit alam kong hinihinty niya ako sa student center, dederetso na ako niyan sa bahay ng walang pasabi.
At kapag tinanong niya ako kung bakit hindi ako sumasabay sa kanya, nag-aalibi na lang ako na maagang natapos ang klase ko, o kaya ay gusto kong umuwi ng maaga gawa ng sakit sa ulo, sakit sa tiyan, sakit ng lalamunan, sakit ng binti... basta kahit anong sakit o alibi na lang ang ginagawa ko. Alam ko, naiinis siya sa akin. Pero, iyan naman din ang gusto ko, ang mainis siya, ang i-give up niya ako at layuan... Lalo kasing masakit na heto, gusto mong lumayo ngunit nand’yan siya, ayaw pa ring bumitiw. Parang hindi ko kayang labanan ang sarili. Para akong tino-torture, tinatadtad ang puso, kinokonsyensya.
At least kung galit na siya sa akin, at lalo na kapag sabihin niyang nagsasawa na siya, o kaya ay hindi na niya kaya ang ugali ko, give up na rin siya sa aming relasyon, hindi na siguro masyadong masakit ang tumiwalag sa aming relasyon...
“Mag-usap nga tayo?!” Ang sambit ni kuya noong marahil ay hindi na niya nakayanan ang aking ipinakitang pagbabago. Matigas ang boses niya, halatang galit. Nasa sala ako noon nanood ng tv samantalang siya ay kararating lang galing sa eskuwelahan.
Ngunit imbes na sagutin siya, agad akong nagmadaling umakyat papuntang second floor kung saan naroon ang kuwarto ko.
Ngunit nahawakan niya ako sa braso. “Saan ka pupunta?” tanong niya.
“S-sa kuwarto ko.”
“O sige, tara sa kuwarto mo! Mag-usap tayo doon. Hindi pupuwedeng ganito na lang palagi...”
Dahil naisip kong kapag nasa kuwarto kami ay baka bibigay na naman ako o kaya ay tutuksuhin niya at may mangyari na naman sa amin, ang isinagot ko sa kanya ay, “D-dito na lang.” sabay balik sa pag-upo sofang inuupuan ko.
Ngunit hinablot niya ang aking buhok at hinila upang makatayo ako. Noong makatayo na, hinatak naman niya ang aking kamay habang tinumbok niya ang hagdanan patungo sa second floor.
Wala na akong nagawa kundi ang sumunod. Ewan. Marahil ay napagod din ang isip ko sa pakikipagtuos sa naramdaman ng aking puso. Kaya nagpaubaya ako.
Nasa second floor na kami noong hila-hila pa rin ang aking kamay. Lalo akong kinabahan noong lumampas kami sa pintuan ng kuwarto ko at doon niya kao dinala sa harapan ng pintuan ng kanyang kuwarto. “Buksan mo!” utos niya.
Pagkapasok na pagkapasok namin, agad niya itong ni-lock at saka bigla akong niyakap at hinalikan sa bibig.
Nngunit nagpumiglas ako. Itinulak ko siya ng malakas at napatihaya siya sa sahig.
Kitang-kita ko sa kanyang mga mata ang pagkagulat. Nanatili siyang nakaupo, ang dalawang kamay ay itinukod sa sahig. “Ganyan ka na...” ang sambit niya.
Tatalikod na sana ako upang buksan ang naka-lock na pinto at aalis na. Ngunit mabilis siyang nakatayo at hinablot muli ang buhok ko, hinila ako patungo sa kama at itinulak sa ibabaw noon. Napatihaya ako.
“Palabasin mo ako!” Sigaw ko. “Pag hindi mo ako pinalabas, sisigaw ako!” dugtong ko.
Ngunit bigla niya akong dinaganan. “Ano ba ang problema mo? Ha? Bakit ba nagkaganyan ka? Ayaw mo na ba sa akin? May iba ka na ba? May nagawa ba akong masama?” ang sunod-sunod niyang tanong, halata sa kanyang mga mata ang galit.
“Ayaw ko na kuya! Ayoko na!” Bulyaw ko naman.
Ramdam ko ang lalong pagtindi ng kanyang galit. “Ayaw mo na?! Ganyan lang kadali ang lahat?! Akala mo ba ay naglalaro lang tayo? Ha???!” Pwes, hindi ako papayag!! Hindi ako papayaaaagggg!” sabay ng puwersahan pagdiin ng kanyang bibig sa mga labi ko.
“Uhhhmmppp!!!” ang nasambit ko, hindi na nagawang sumagot pa sa kanyang sinabi gawa ng kanyang pamumuwersang paghalik.
Nagpupumiglas ako. Subalit pati ang mga kamay ko ay dinaganan din ng kanyang mga kamay at paa. Napakalakas niya. Hindi ako makakilos.
Noong tinanggal na niya ang kanyang bibig, nagsalita siya, dinig ko pa ang habol-habol niyang paghinga, “Akala mo ganyan lang kadali para sa akin ang lahat? Hindi ako papayag tol. Ayoko! Ayokooo!”
Napatitig na lang ako sa kanyang mukha na mistulang nagmamakaawa. Mistula akong nabusalan. At halos hindi ko na namalayan ang pagtulo ng aking luha sa naghalong hindi ko maipaliwanag na sumusundot-sundot na kung anong emosyon sa aking kalooban. May awa akong naramdaman para kay kuya. May awa rin akong naramdman para sa sarili. May saya akong naramdamang paulit-ulit niyang ipinadama sa akin ang kanyang pagmamahal. Ngunit may sakit din itong dulot dala ng katotohanang hindi kami nababagay para sa isa’t-isa.
Tila may naghilahan sa aking isip. May parteng nagsasabing pakawalan ko na siya, layuan, limutin bagamat may isang parte din ng aking utak na nagsabing kaawaan ko siya at panindigan ang aming pagmamahalan. Ewan, hindi ko na alam ang gagawin. Parang habang pinipilit ko ang sariling i give-up ko na siya, lalo namang tumindi ang pagmamahal ko kay kuya.
“Mahal kita tol... palagi mong tandaan iyan. Walang sino mang makakahdlang sa nararamdaman ko para sa iyo. Ipaglaban kita kahit ano man ang mangyari.... Kahit saang panig ka man ng mundo mapunta, hahanapin at hahanapin pa rin kita. Kung kailangang suyurin ko ang malawat na dagat o lakarin ang mainit na disyerto, hahanapin pa rin kita. Haharapin ko ang ang lahat ng balakid, titiisin ang lahat ng sakit at hirap, hindi ako titigil sa paghahanap sa iyo. Walang silbe ang buhay kapag wala ka. Alam ko, ikaw ay ibinigay sa akin ng tadhana. At ako ay nabubuhay para lamang sa iyo...” at inilapat niyang muli ang kanyang bibig sa aking bibig.
Dama ko ang init ng kanyang pagnanasa. At wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya habang walang tigil ang pagdaloy ng luha sa aking mga mata.
Hanggang sa iginapang niya ang kangyang mga labi sa aking buong katawan at ang tanging ingay na naririnig sa buong kuwarto ay ang aming mga ungol. At tuluyan nang nalupig ang aking pag-aagam-agam at ang aking isip ay naalipin sa init ng kanyang pagmamahal...
Noong maipalabas na naming pareho ang bugso ng aming damdamin, halos tulala pa rin ako. Bumabalik muli ang aking takot, ang aking pagaagam-agam.
“Huwag ka nang mag-isip ng kung anu-ano tol... Tandaan mo palagi na nand’yan lang ako sa tabi mo, hindi kita iiwanan. Ipaglalaban kita tol. Kaya kung ano mang problema ang bumabagabag d’yan sa isip mo, pilitin mong kalimutan iyan. Ipangako natin sa isa’t-isa na kapag may problemang haharang sa ating pagmamahalan, sabay nating haharapin ang mga iyan, sabay nating labanan, ano mang dagok o pagsubok. Mahirap kapag ako lang ang nakikipaglaban tol. Mahirap kapag nag-iisa lang akong humarap sa mga balakid na susuungin natin. Ipaglaban mo rin ako. Ipakita mo sa akin na mahal mo ako, na nand’yan ka rin para sa akin; sa pagmamahalan natin. Huwag mong ipadama sa akin na nawalan ka na ng lakas, na nawalan ka na ng pag-asa. Nasasaktan ako... At lalo nang huwag mo akong ipamigay sa iba. Hindi isang bagay ang pag-ibig na puwede mong sabihing sa iba na lang ako, o na nababagay ako sa iba. Hindi sukatan ang pisikal o panlabas na anyo upang masabi mong bagay o hindi bagay sa isa’t-isa ang dalawang taong nagmamahalan. May sariling lingguwahe ang puso na tanging kapwa puso lamang ang nakakaunawa. Wala itong batas na sinusunod, walang sukatan, walang kinikilalang katuwiran. Hindi mo puwedeng itanong kung bakit, kung kailan, kung paano, kung dapat kanino dahil kapag tunay kang nagmahal, ang mga ito ay walang kasagutan at katuturan. Kapag tumibok ang puso, lahat ay tama; kung nagiging mali man ang isang pag-iibigan sa mata ng tao, ito ay dahil hindi nila lubos na nauunawaan ang lingguwahe ng tibok ng puso...” Paliwanag ni kuya habang iginuri-guri niya ang kanyang daliri sa aking baba, ang kanyang hubad na katawang nakatagilid paharap sa akin ay nakadikit sa aking tagilirian at ang isang paa ay nakapatong sa aking hubad ding katawan.
At sa narinig kong iyon, pakiramdam ko ay natunaw ang lahat ng mga pag-aagam-agam ko. Pakiwari ko ay naging malakas uli ang loob ko, may kapangyarihan kung saan ay kaya kong talunin o buwagin ang lahat ng mga balakid. Napalitan ng saya ang dati lungkot na bumalot sa aking isip. Parang muli akong nabuhay, sumigla, at napuno ng pag-asa.
“Mahal na mahal din kita kuya...” ang nasambit ko na lang, ang mga luha ay muling dumaloy sa aking mga mata.
Binitiwan ni kuya ang isang nakakabighaning ngiti, pinahid ng kanyang palad ang mga luha sa aking pisngi atsaka hinalikan ang aking huhok. Maipangako mo ba sa akin na alisin mo na ang lahat ng mga pag-aagam-agam d’yan sa iyong isip?”
“Pangako po kuya...”
“Maipangako mo ba sa akin na mamahalin mo ako habambuhay at ipaglaban mo ang pagmamahal mo sa akin?”
“Pangako po kuya...”
“Maipangako mo ba sa akin na wala ka ng ibang mamahalin kundi ako lang?”
“Pangako po kuya...”
Tumayo si kuya at hinila ang aking kamay upang alalayang makatayo din ako. Parehong hubo’t-hubad, wala kaming pakialam sa aming paligid.
Tinumbok namin ang kanyang locker at binuksan ang drawer. Hinugot dito ang isang box na noong binuksan, tumambad sa aking mga mata ang dalawang singsing na silver. Kinuha niya ang isa at nagulat na lang ako sa sunod niyang ginawa.
Lumuhod siya sa aking harapan sabay sabing, “Will you marry me?”
Ngunit hindi ko siya magawang sagutin sa sobrang pagkabigla. Hindi ko kasi inaasahan na iyon ang gagawin niya at parang gusto kong tumawa. Ano ba ang isasagot ko gayong hindi naman kami puwedng magpakasal? Kaya bagamat kinikilig, hindi ko napigilan ang sasriling hindi matawa.
“Tangina! Huwag ka ngang tumawa d’yan! Seryoso ako!” bulyaw niya.
“Paano ba tayo magpakasal? Hindi naman puwede iyan dito?” sagot ko naman.
“Hindi puwede sa kanila. Pero dito sa loob ng kuwarto ko, pwede. Ako ang batas dito at ang sabi ng batas ko, puwede akong magpakasal kahit kanino basta mahal ko!”
Bigla naman akong natahimik. Syempre, naramdaman kong seryoso talaga siya.
“O, anong sagot? Daliii!”
E, di “Yes...” ang may pag-aalangan kong sabi.
“Yeheeeyyyy!!!” sigaw niya. At kaagad kinarga niya ako sa kanyang mga bisig at hinahalik-halikan. Kitang-kita ko ang matinding saya sa kanyang mga mata.
Noong ibinaba na niya ako, hinugot naman niya sa ilalim ng box na pinaglagyan ng dalawang singsing ang isang papel at idinikit niya ito sa gitna mismo ng malaking salamin.
“A-anong gagawin mo d’yan kuya?” ang tanong ko.
“Basta sundin mo lang ang lahat na sasabihin ko.”
Tumahimik na lang ako.
Kinuha niya ang isang kandila, sinindihan, at itinirik sa ibabaw ng mesa sa harap din namin.
Pagkatapos niyang gawin ang mga ito, hinawakan niya ang kamay ko. “Harap tayo sa salamin tol.” Utos niya.
Magkatabi kaming humarap sa salamin kung saan nandoon nakadikit ang papel. Halos bibigay na naman ako sa pagtatawa noong makita ko sa salamin ang postura naming dalawa na parehong hubo’t-hubad, nakalaylay pa ang aming mga pagkalalaki, ang kanya ay bagamat hindi tumigas ay malaki at mahaba pa rin.
Itinakip ko ang aking kamay sa akign bibig noong hindi ko mapigilang matawa.
Na ikinagalit naman niya. “Huwag ka ngang tumawa d’yan!” bulyaw niya uli.
Tinanggal ko na lang ang aking kamay sa pagkatakip sa aking bibig at pinilit ang sariling huwag tumawa.
Hindi ko talaga alam kung ano ang pumasok sa kukute ng kuya ko.
Nasa bingit na nanam sana ako sa pagpigil sa pagtawa noong Kinuha niya ang remote ng stereo at pinatugtog ito –
Para kang asukal
Sintamis mong magmahal
Para kang pintura
Buhay ko ikaw ang nagpinta
Para kang unan
Pinapainit mo ang aking tiyan
Para kang kumot na yumayakap
Sa tuwing ako’y nalulungkot
Kaya’t wag magtataka
Kung bakit ayaw kitang maawala
[chorus]
Kung hindi man tayo hanggang dulo
Wag mong kalimutan
Nandito lang ako
Laging umaalalay
Di ako lalayo
Dahil ang tanging panalangin ko ay ikaw
Di baleng maghapon umulan
Basta’t ikaw ang sasandalan
Liwanag ng lumulubog na araw
Kay sarap pagmasdan
Lalo na pag nasisinagan ang iyong mukha
Hinding-hindi magsaawa
Ayoko ng magsawa
Bahala na, ayoko muna magsalita
Hayaan na muna natin ang hatol ng tadhana
Mistula akong nabuhusan ng malamig na tubig. Sobrang touched talaga ako sa mga ginagawa ni kuya at ang mga kataga ng kanta ay parang mga sibat na isa-isng tumama sa aking puso.
Itinutok ko ang pansin sa nakasulat sa papel na idinikit ni kuya sa salamin. At lalo pa akong namangha sa pagkabasa ko nito. Parang gusto kong umiyak na naman.
Hinawakan ni kuya ang aking kanang kamay at itinutok sa aking hinlalaki ang singsing. Bagamat sa pang-apat na daliri dapat isinukbit ito, sinadya ni kuyang sa mga hinlalaki namin ito isusuot.
Habang isinusukbit ni kuya ang singsing sa aking hinlalaki, binasa naman niya ang nakasulat sa papel na nakadikit sa salamin, “I, ERWIN, take you, ENZO, to be my partner. I promise to be true to you in good times and in bad, in sickness and in health. I will love you and honor you all the days of my life. I, ERWIN take you, ENZO, for my lawful partner, to have and to hold, from this day forward, for better or for worse, for richer or for poorer, in sickness and in health, until death do us part..”
Habang lumabas sa bibig ni kuya ang mga katagang iyon, hindi ko na napigilan pa ang pagpatak muli ng aking luha. Hindi ko lubusang maisalarawan ang matinding kasayahang naramdaman.
Pagkatapos, kinuha naman niya ang isang singsing at ibinigay iyon sa akin. Pinahid ko ang mga luha ko atsaka inabot ko rin ang kanang kamay ni kuya at habang isinukbit ang singsing sa kanyang hinlalaki, binasa ko din ang nakasulat sa papel na nakadikit sa salamin, “I, ENZO take you, ERWIN, to be my partner. I promise to be true to you in good times and in bad, in sickness and in health. I will love you and honor you all the days of my life. I, ENZO, take you, ERWIN, for my lawful prtner, to have and to hold, from this day forward, for better or for worse, for richer or for poorer, in sickness and in health, until death do us part..”
At noong maisukbit ko na ang singsing sa kanyang daliri, nagsalita si kuya habang nakaharap sa salamin, sa aming dalawa. “I now pronounce you, husband and man...” At siniil na niya ng halik ang mga labi ko.
“I love you tol...” ang sabi niya hawak-hawak ang aking pisngi.
“I love you too kuya...” ang nasambit ko sa gitna ng pagpatak ng aking mga luha. “Pinaiyak mo na naman ako e...”
“Masaya ka ba?” tanong niya habang pinapahid ng kanyang kamay ang luha sa aking pisngi.
“Opo...”
Niyakap niya ako. Nagyakapn kami. Mahigpit na parang wala nang bukas pa sa main gbuhay.
Pagkatapos, tinanggal niya ang papel sa salamin. Kumuha ng ballpen, pinirmahan ang pinakadulo ng papel, at nilagyan ng petsa. Ganoon din ang ginawa ko.
Kinarga niya ako sa kanyang mga bisig. “Mag-asawa na tayo tol... aking-akin ka na!” sambit niya habang inilatag ako sa kama at pinahiga. “Mamaya tol, magpaalam tayo na pupuntang Isla Verde. Isang gabi at isang araw tayo doon, honemoon. Wala namang pasok bukas at sa isang araw e.”
“T-talaga kuya?” Ang sagot ko, excited na excited at walang mapagsidlan ang kaligayahan.
Hindi pa kasi ako nakapunta sa islang iyon. Iyon ang isa sa apat na maliliit na magkatabing isla na malapit sa lugar namin at may 3 oras ang biyahe sa pumpboat. Hindi masyadong dinadayo ang islang iyon ng mga tao dahil bagamat maganda ang beach, walang itinayo na hotel o resort, wala pang maiinum na tubig, walang nagbebenta ng pagkain. Sanctuary kasi ang isla na iyon; inaalagaan at pinoprotektahan ng lokal na pamahalaan laban sa mga poachers, magnanakaw ng corals at lamang dagat, mga negosyanteng nais angkinin ang isla para sa pansariling interes. At bagamat pinapayagan naman ang mga bumibisita, bawal ang magkalat, bawal ang mag-iwan ng basura, at bagamat puwedeng mamingwit, bawal ang net at pana sa panghuli ng isda at mga lamang-dagat. Bawal din ang mangharvest ng mga giant clams na sadyang pinoprotektahan na siyang pinakamagandang atraksyon sa isla. Maraming bawal kumbaga. Kaya ang nagpupunta lang doon ay mga nature-trippers, mga taong ang nais ay adventure, nagdadala ng mga sariling tents, baon na pagkain at tubig, etc.
Alam ko ang gustong mangyari ni kuya para sa amin: privacy kung saan puwede naming gawin ang kahit ano na walang mga matang nagmamasid at nanghuhusga. Gusto din niyang mag nature-trip kami, mamingwit, maligo... isang ambiance na may dagat, may malalaking puno, presko ang hangin at tubig, at higit sa lahat, sarili namin ang isa’t-isa at ang mundo...
Nagpaalam kami kay mama at papa na mag-adventure kami sa isla. At pinayagan naman kami.
Mag-aalas 10 na ng umaga noong marating na namin ang mismong isla. Inihatid kami ng isang pumpboat service na inarkila naming maghatid sa amin at sumundo din sa amin kinabukasan.
Walang katao-tao sa dalampasigan noong dumating kami. “Bukas na po namin kayo sunduin Sir sa hapon?” ang tanong ng isa sa dalawang taga pumpboat na naghatid sa amin.
“Opo!” ang sagot naman ni kuya.
Kapag may problema po kayo, may dalawang naka-assign na coastguard na nagbabantay d’yan sa loob ng isla. Puwede kayong maghinig ng tulong kung ano man ang kailangan ninyo.” Dugtong ng naghatid sa amin.
“Ok po! Salamat!” ang sagot uli ni kuya.
Maganda ang isla. Puting buhangin ito na may habang halos kalahating kilometro na parang new moon ang pormang nakapaikot sa isla. Mula sa dagat at may halos 50 metro din ang saklaw nito bago marating ang mga malalaking puno ng talisay na mistulang bantay ng isla. Malamig ang simoy ng hangin. At bagamat malapit na ang tanghali, ang lilim ng mga puno ang panangga namin sa init ng sikat ng araw.
Inilatag kaagad ni kuya ang tent namin at inayos ang mga gamit samantalang ako ay nagtatakbo sa dalamapasigan. Napakaganda ng lugar na iyon. Malinaw namalinaw ang tubig at napakaaliwalas ng dagat. Parang isang paraiso ito. At para kaming si Adan at Eba, sarili namin ang paraisong iyon at sarili namin ang isa’t-isa. “Ang ganda kuya!” Sigaw ko.
Noong bumalik na ako sa tent, nakahanda na ang pagkain namin. Gumawa pala ng apoy si kuya at ininit ang mga pagkaing pinapabaon sa amin ni mama kagaya ng adobong manog, inihaw na baboy, at may sabaw din at kare-kare. “Kain muna tayo tol!” sambit ni kuya.
Kumain kami. Kamayan, nakaupo sa buhangin sa lilim ng malaking puno ng talisay. Naka-jersey shorts lang si kuya, walang damit pang-itaas. Habang sumusubo ako ng pagkain, hindi ko naman maiwasang itutok ang tingin sa kanya.
Napabuntong-hininga ako, sumagi sa isip na sana ay hindi siya magbabago, na sana ay hindi na matatapos ang saya na nadarama ko sa tagpong iyon.
“Nahinto naman si kuya sa pagsubo ng pagkain noong mapansing nakatitig ako sa kanya. “Nag-iisip ka na naman...” sabi niya.
Lumipat ako ng upuan, tumabi sa kanya. “Ang saya-saya ko kasi kuya... Sana ay hindi na matatapos ang kasayahang nadarama ko.”
“Ako rin tol... masayang-masaya akong kapiling ka at nakikita kang masaya. Sana ay hindi na matatapos ang kasayahang ito...” sabay akbay sa akin at halik sa aking pisngi.
Isinandal ko naman ang ulo ko sa kanyang balikat. Inakbayan niya ako.
“Kain muna tayo” sambit niya.
Sinubuan niya ako at sinubuan ko rin siya.
”Pagkatapos nating kumain, pahinga muna tayo, mga dalawnag oras. Gusto ko maka-score ng apat na beses sa dalawang oras na iyan” sabay bitiw ng nakakalokong ngiti.
Napangiti naman ako. “Kaya mo naman?” ang biro ko. Feeling ko talaga ay totong mag-asawa kami. Ansarap pala ng pakiramdam kapag may asawa ka at mahal na mahal ninyo ang isa’t-isa.
“Pagkatapos, iikutin natin ang buong isla. Kain uli tayo at kapag mga alas 4 na ng hapon, mamingwit tayo para iulam natin sa hapunan, inihaw na isda. O kung gusto mo, kilawin...”
“Sige kuya! Masarap iyong inihaw na isda na preskong-presko pa! Atsaka iyong kilawin.” sagot ko naman.
Kaya iyon ang ginawa namin. Pagkatapos kumain, ako na ang naghugas ng pinggan at nagligpit ng kinainan namin. Habang si kuya ay nauna nang naligo sa dagat, hubo’t-hubad.
Sumunod din ako. Dali-dali kong hinubad ang lahat ng saplot sa aking katawan at lumusong na sa tubig. Para kaming mga paslit na naglalaro, naghahabulan, naghaharutan. Syempre, nagyayakapan, naghahalikan sa buhangingan.
“I Love you Enzooooooooooooo!!!!!” sigaw ni kuya.
“I love you Erwinnnnnnnnnnnn!!!!” sigaw ko rin.
“Mahal na mahal ko ang baby bro koooooooooo!!!!”
“Mahal na mahal ko ang kuya kooooooooooo!!!”
Para kaming mga bata na walang kamuwang-muwang at walang pakialam sa mundo. Sa islang iyon, libre naming nagagawa ang mga bagay na hindi namin kaya at puwedeng gawin. Ang islang iyon ang tanging saksi sa aming pagmamahalan.
Noong mapagod na, pumasok na kami sa loob ng tent. At doon, pinaalpas muli namin ang aming nag-aalab na pagnanasa sa isa’t-isa. Paulit-ulit. Hanggan sa kapwa napagod at nakatulog.
Alas kwatro ng hapon noong magising kaming pareho. Nagsuot ng damit atsaka inikot ang buong isla. Npakaganda talaga ng tanawin. Iba’t-ibang kahoy, puno ng niyog, mga mahahabang talahib. Paminsan-minsan ay lumulusong kami sa tubig at tinitingnan ang mga laman-dagat na kagaya ng mga octopus, sea shells, at ang pinakasikat sa lugar na iyon, ang giant clam na halos kasing laki kung hindi man mas malaki pa kaysa bunga ng niyog at nasa di kalaliman pa ng tubig.
Alas 5 ng hapon Noong maikot na namin ang buong isla. Pagod ngunit masaya.
Kinuha ni kuy ang kanyang pamingwit at naupo kami sa isang malaking bato na nakaharap din sa palubog na araw. Napakaganda ng tanawin. Napakamatiwasay ng dagat. Napaka-presko ng hangin.
Lumubog ang araw na nakabingwit kami ni kuya ng may limang isda. Dalawa ay malalaki na halos tig-iisang kilo ang bigat. Gumawa ng apoy si kuya at inihaw ang isang malaki at ang iba pang mga maliliit. Ang isang malaki naman ay ginawa niyang kilawin.
Masarap ang kain namin sa hapunang iyon. Puro presko ang lahat at pareho kaming nabusog. Inilabas ni kuya ang baon naming beer, pati na ang gitara niya, atsaka kinantahan ako –
Para kang asukal
Sintamis mong magmahal
Para kang pintura
Buhay ko ikaw ang nagpinta
Para kang unan
Pinapainit mo ang aking tiyan
Para kang kumot na yumayakap
Sa tuwing ako’y nalulungkot
Kaya’t wag magtataka
Kung bakit ayaw kitang maawala
[chorus]
Kung hindi man tayo hanggang dulo
Wag mong kalimutan
Nandito lang ako
Laging umaalalay
Di ako lalayo
Dahil ang tanging panalangin ko ay ikaw
Di baleng maghapon umulan
Basta’t ikaw ang sasandalan
Liwanag ng lumulubog na araw
Kay sarap pagmasdan
Lalo na pag nasisinagan ang iyong mukha
Hinding-hindi magsaawa
Ayoko ng magsawa
Bahala na, ayoko muna magsalita
Hayaan na muna natin ang hatol ng tadhana
Alas 9 ng gabi noong maisipan na naming pumasok sa tent. Med’yo lasing na kami ngunit hindi kami agad natulog. Wal akaming ginawa kundi ang maglambingan, magyakapan, maghalikan at paulit-ulit na binabanggit ang mga katagang “I love you...” Iyon na siguro ang pinakamasayang sandali sa buhay ko.
Nakatulog kami na hindi ko na alintan ang takbo ng oras. Nagising na lang ako kinabukasan noong tumama sa aking mata ang sinag ng araw.
Kinapa ko kaagad ang katawang katabi ko; ang kamay na nakayakap sa akin, at ang paang dumadantay sa aking harapan.
Wala. Bigla akong bumalikwas sa higaan. At kahit hubo’t-hubad, lumabas ako sa dalampasigan. “Kuyaaaaaa!’ sigaw ko.
Ngunit walang kuyang sumagot sa akin. Pinilit kong ikutin ang isla, nagsisigaw, tinatawag si kuya Erwin. Subalit wala pa ring sumagot sa mga tawag ko.
Bumalik ako sa tent, nagbakasakaling nandoon na si kuya. Ngunit wala pa rin.
Ibayong kaba at takot ang aking naramdaman. Nag-iiyak na ako, hindi alam ang gagawin.
(Itutuloy)
(Download) $12,234 in 2 months Casino App?
ReplyDeleteLet me say it straight.
I don't care about sports. Never cared less.
I tried every thing from stocks & forex to internet marketing and affiliate programs.. I even made some money but then lost it all when the stock market went south.
I think I finally found it. Download NOW!!!